O persoal
funcionario por definición ten que ser independente e actuar con sometemento á
lei. Os nomeamentos discrecionais ou a entrada pola porta de atrás son
ferramentas que facilitan a corrupción.
Publicou recentemente o diario El País, na súa edición
de Galiza, un novo capítulo da saga Operación Retablo co título El fiscal acusa de cohecho a empresas, curas y funcionarios en la Retablo.
Esta operación, a
grandes rasgos, é unha operación policial sobre unha trama corrupta na que
persoal de responsabilidade do ente público Sociedade Anónima de Xestión do
Plan Xacobeo se adicou durante anos a facer trapicheos con propiedades da
Igrexa.
A trama consistía principalmente en que un par de xefes
deste chiringuito sacaban suculentos beneficios persoais mediante obras de
restauración do patrimonio eclesiástico. Nesta trama tamén contaban coa
complicidade de varios curas e incluso do bispo de Tui-Vigo ao que non se lle
atreve a meter man a fiscalía, aínda que hai unha acusación particular dun
colectivo veciñal que insiste na súa imputación.
Un destes xefes segue en activo como xefe da Oficina
Técnica de Albergues dentro do Xacobeo, José Manuel Pichel Pichel, autor de
frases tan célebres como “Os voy a
repartir Galicia y os voy a dar una herencia de puta madre”, frase extraída
dos pinchazos telefónicos que a policía efectuou na investigación. O outro
implicado xa non traballa na Xunta, Carlos Gómez-Gil, polo que neste caso
podémonos aforrar a vergoña de ter un corrupto nun posto de responsabilidade
dentro da nosa Administración. Este último está no museo de arqueoloxía
subacuática de Cartagena, Ministerio de Educación, Cultura e Deporte, así se
premia a corrupción...
Fraude, suborno, tráfico de influencias, negociacións
prohibidas a empregados públicos e exaccións ilegais contra a Administración.
De todo isto se lles acusa a estes paxaros que en breve sentarán nun xulgado a
dar explicacións. Pero hai unha cuestión que a prensa sinala e que non é certa,
di que son funcionarios, pero non, non é certo, non son funcionarios, son
persoal dun chiringuito, con poder e que manexa cartos, de acordo, pero non son
funcionarios.
A normativa di que son funcionarios de carreira os que,
en virtude de nomeamento legal, están vinculados a unha Administración Pública
por unha relación estatutaria regulada polo Dereito Administrativo. Disto estes
nada de nada, os dous principais encausados entraron por unha porta especial na
Administración Autonómica, xa non falemos dos principios de publicidade, igualdade,
mérito e capacidade.
Non é cuestión
de acusar a todo o persoal dos chiringuitos de ser corruptos, do mesmo xeito
que non todo o persoal funcionario que pasou unha oposición é inmaculado. Pero está ben claro que a esta
Administración sempre lle interesou ter este tipo de persoal, sobre todo nos
postos de responsabilidade, e non era porque fixeran ben as cousas ou porque
fosen xente moi capaz (senón prepararían unha oposición) entraron como entraron
porque eran xente de confianza, fillo do alcalde de acolá, sobriño daquel do
Opus ou simples militantes do PP, punto pelota.
Non se está a dicir que todo o persoal con
responsabilidades nos chiringuitos sexa corrupto en potencia, pero si está
claro que a corrupción é máis doada en entes que escapan dos controis que si
ten a Administración Xeral da Xunta que sin ser unha marabilla, resulta algo
máis garantista, tanto nos procesos selectivos do seu persoal como nos controis
financieiros. Normalmente, aquel que
entra de xeito clientelar actúa posteriormente do mesmo xeito.
Non se trata de acusar a ninguén, trátase de defender a figura da funcionaria ou
funcionario público. Ese que ten un mandato legal de velar polos intereses
da cidadanía, de xestionar os cartos públicos e de administralos en función do
benestar do pobo. Ese traballador público ao que se denigra publicamente, ao
que se lle recorta o soldo como se non merecese o que cobra, ao que se lle
amortiza a súa praza e non se lle permite promocionar, ese que molesta, precisamente
porque se tivésemos unha Administración Imparcial e Independente este tipo de
cousas non pasarían.
Sobran funcionarios? NON, sobra persoal de “confianza”
e fan falta traballadores do público que non permitan tramas como estas. Sobran
nomeamentos discrecionais, porque a gran maioría teñen un cheiro a servilismo,
sobra política corrupta e clientelar e falta vocación de servizo público. Basta
xa desa pedagoxía miserable que vomita esa caste gobernante a través dos seus
medios de comunicación subvencionados que nos di que o privado funciona mellor…
MENTIRA, as tramas de corrupción como a Pokemon xorden precisamente do
desmantelamento dos Servizos Públicos.
En definitiva, o
persoal funcionario é unha garantía para o cidadán e un obstáculo para a corrupción,
no momento en que desvirtuamos a figura do servidor público consolidando
entradas pola porta de atrás, con nomeamentos discrecionais, non se pode
conservar esa independencia dese traballador que só debe de velar polos
intereses da cidadanía, así pasa o que pasa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario